"Assassin's Creed 2 en 3: The Peak of Series Writing"

Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie komt al vroeg in Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​groep moordenaars in de nieuwe wereld te verzamelen - of zo wordt de speler ertoe gebracht te geloven. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en dezelfde charme als de geliefde Ezio Auditore, is tot op dit punt afgeschilderd als een held, die indianen uit de gevangenis bevrijdde en arrogante Britse Redcoats confronteert. De openbaring komt wanneer hij de Templar Creed uitgesproken, "moge de vader van begrip ons begeleiden", waardoor duidelijk wordt dat we de Tempeliers hebben gevolgd, de gezworen vijanden van de serie.

Deze wending belichaamt het ware potentieel van de Creed -franchise van de Assassin. Het originele spel introduceerde een dwingend uitgangspunt-uw doelen omlaag, te begrijpen en te vermoorden-maar worstelde met een matig verhaal en eendimensionale personages, waaronder zowel hoofdrolspeler Altaïr als zijn slachtoffers. Assassin's Creed 2 verbeterde de diepte van de hoofdrolspeler met de iconische Ezio, maar de antagonisten, zoals Cesare Borgia in de spin -off Assassin's Creed: Brotherhood, bleven onderontwikkeld. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft gelijke aandacht besteedde aan zowel de jager als de gejaagde, waardoor een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling ontstond. Deze balans tussen gameplay en verhaal moet nog worden geëvenaard in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie grotendeels is geprezen door fans en critici, is er een groeiende consensus dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. Sommigen beweren dat dit te wijten is aan steeds fantastische elementen, zoals vechten tegen mythologische wezens zoals Anubis en Fenrir, of de introductie van gevarieerde romantische opties en het controversiële gebruik van historische figuren zoals de Afrikaanse Samurai Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat het echte probleem ligt in de verschuiving van de serie, weg van het vertellen van personages, nu overschaduwd door uitgestrekte open-wereldelementen.

In de loop van de tijd is Assassin's Creed geëvolueerd uit zijn actie-avontuurwortels door RPG- en live service-elementen te integreren, waaronder dialoogbomen, XP-gebaseerde nivellering, buitbussen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de games groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich holer te voelen, niet alleen vanwege repetitieve zijmissies, maar ook in termen van hun verhalen.

Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en boeiend. De toevoeging van spelerskeuze door dialoog en acties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in het tegenovergestelde effect. De noodzaak om meerdere scenario's tegemoet te komen, verwat de kwaliteit van het script en de karakterontwikkeling, in tegenstelling tot de meer gerichte, filmische verhalen van het Action-Adventure-tijdperk, dat diep gedefinieerde karakters mogelijk maakte.

Deze verschuiving heeft de onderdompeling verbroken, waardoor interacties meer aanvoelen als ontmoetingen met computer-gegenereerde karakters in plaats van met complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk van de franchise heeft daarentegen enkele van de meest boeiende schrijven in videogames, van Ezio's uitdagende "volg mij niet, of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola, tot de aangrijpende Soliloquy van Haytham bij het vermoorden door zijn zoon, Connor:

*'Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

De verhalende benadering is ook verschoven in recente spellen, waardoor de morele dichotomie wordt vereenvoudigd tot moordenaars = goed en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere titels in de grijze gebieden tussen de twee facties zijn gegaan. In Assassin's Creed 3 dagen de stervende woorden van elke Tempelier Connor's uit en de speler - geliefden. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey verwerpt de missie van de Assassins als onbereikbaar, en de kerk van Benjamin staat erop dat de subjectiviteit van perspectief wordt opgemerkt, en merkt op dat de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham bevraagt ​​het vertrouwen van Connor in George Washington, wijzend naar het toekomstige despotisme, een claim versterkt wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van de game laat het verhaal spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt verrijkt.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, benadrukt de blijvende aantrekkingskracht van de Jesper Kyd-gecomponeerde "Ezio's Family" van Assassin's Creed 2, nu het officiële thema van de serie, het karaktergestuurde karakter van de PS3 ERA-games. De melancholische gitaarreeksen roepen niet alleen de Renaissance -setting op, maar ook de persoonlijke tragedie van Ezio om zijn familie te verliezen. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang in de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie op een dag zou kunnen terugkeren naar zijn wortels met gerichte, karaktergerichte verhalen. In de huidige markt, gedomineerd door enorme open werelden en live servicemodellen, is een dergelijke verschuiving mogelijk niet aansluiten bij commerciële prioriteiten.