"Nieuwe Oblivion: Remake Looks, Remaster voelt"

Toen Bethesda eerder deze week eindelijk * Oblivion Remastered * onthulde, was ik verbluft. Wie had gedacht dat een spel uit 2006-aangelegd vanwege zijn vreemd uitdrukkingsloze NPC's en wazige graslanden met lage resolutie-de meest visueel verbluffende inzending zou kunnen worden in * de Elder Scrolls * -serie? In de loop der jaren hebben HD -remasters zoals * Mass Effect Legendary Edition * en * Dark Souls Remastered * me getraind om op zijn best slechts kleine visuele verbeteringen te verwachten. Het zien van de keizerlijke stad, een plaats die ik ooit bijna twee decennia geleden dwaalde, weergegeven in Unreal Engine 5 met ray tracing was ronduit surrealistisch. Naast de visuals is de game ook bijgewerkt met verbeterde gevechtsmechanica, verbeterde RPG -systemen en talloze andere verfijningen. Gezien dat alles, kon ik het niet helpen, maar ik vroeg me af of de titel verkeerd was gelabeld - was dit eigenlijk *Oblivion -remake *?

Het bleek dat ik niet de enige was die de terminologie in twijfel trok. Fans in de hele gemeenschap hebben het een remake genoemd, en zelfs Bruce Nesmith, senior game -ontwerper op de originele *Oblivion *, gaf toe: "Ik weet niet zeker [het woord] remaster doet het eigenlijk recht." Toch wordt het onderscheid duidelijk na een aantal uren met het spel duidelijk - het lijkt misschien op een remake, maar het speelt als een remaster.

Er is geen tekort aan redenen waarom * Oblivion Remastered * zo radicaal anders lijkt. Virtuo's, het team achter de update, heeft verklaard dat "elk actief helemaal opnieuw is ontworpen." Visueel is alles wat je ziet nieuw - elke boom, elk wapen, elke afbrokkelende ruïne. Het resultaat? Een game dat aan moderne grafische normen voldoet met frisse texturen, realistische verlichting en een geheel nieuw fysica -systeem dat gewicht en impact brengt voor elke pijlschot en zwaaier. Hoewel de personages die je ontmoet, uit 2006 bekende gezichten zijn, is elk NPC -model vanaf de grond herbouwd. Dit is niet alleen een Poolse baan - het is een volledige esthetische transformatie gericht op de verwachtingen van vandaag, niet op nostalgie. Het lijkt erop dat wat we ons zouden kunnen voorstellen * De Elder Scrolls VI * zou kunnen zijn. Als ik dit had gezien voordat er geruchten begonnen, had ik aangenomen dat het een gloednieuwe inzending was in de franchise.

De verbeteringen gaan verder dan visuals. Combat voelt meer responsiever - het schieten van een zwaard voelt niet langer als lucht met een ballon. De camera van de derde persoon bevat nu een dradenkruis, waardoor targeting veel intuïtiever wordt. Menu's zijn vernieuwd, waaronder Quest -logs, dialoogschermen en zelfs de notoir onhandige lockpicking en Persuasion Minigames. Gone is Oblivion's beruchte niveau-scaling-systeem; Het is vervangen door een hybride benadering die lenen van zowel *Oblivion *als *Skyrim *. En ja, eindelijk - je kunt sprinten. Met zulke ingrijpende veranderingen is het gemakkelijk om te geloven dat dit in aanmerking komt als een volledige remake.

Nieuwe verlichting, bont en metalen effecten verbeteren de presentatie van Oblivion Remastered drastisch. Afbeeldingskrediet: Bethesda / Virtuo's

Maar de definities van "remake" en "remaster" blijven troebel. Rockstar's * GTA Trilogy Definitive Edition * is duidelijk een texture-upgraded PS2-game met moderne verlichting, terwijl * crash Bandicoot N. Sane Trilogy * volledig herbouwde activa beschikt en aanvoelt als een moderne titel. Dan is er *Shadow of the Colossus *en *Demon's Souls *, die trouw zijn 1: 1 herbouw, terwijl *Resident Evil 2 *gameplay mechanica opnieuw voorstelt zonder de niveausstructuur te wijzigen. Ten slotte, * Final Fantasy VII remake * en * wedergeboorte * reviseren het verhaal en design volledig. Al deze titels vallen onder de paraplu "remake", maar ze delen weinig in filosofie of uitvoering.

In het verleden werden games opnieuw opgebouwd in een nieuwe motor beschouwd als remakes, terwijl remasters kleinere grafische upgrades waren binnen het oorspronkelijke raamwerk. Maar die lijnen vervagen. Tegenwoordig is het logischer om een ​​remaster te definiëren als een grafische revisie die het ontwerp van de originele game behoudt (met enkele kwaliteit van leven), en een remake als een compleet herontwerp helemaal opnieuw. Onder die definitie zou zelfs * Demon's Souls * en * metal uitrusting solid: Delta * kwalificeren als remasters, waardoor de term "remake" gereserveerd blijft voor echte re -imaginings.

Dus waar past * Oblivion Remastered * fit? Zoals iedereen die zelfs een paar uur heeft gespeeld, zal opmerken, is de naam juist. Ja, de visuals schreeuwen "gloednieuw", maar onder dat glanzende oppervlak ligt een 20-jarige skelet die samen met Bethesda's kenmerkende charme is gestikt. Zoals de ontwikkelaars uitlegden: "We hebben naar elk deel gekeken en het zorgvuldig opgewaardeerd. Maar bovenal wilden we nooit de kern veranderen. Het is nog steeds een spel uit een vorig tijdperk en zou als één moeten voelen."

Die erfenis is overal. Het laden van schermen verschijnt achter bijna elke deur. De overtuiging -minigame blijft verwarrend ondanks interfaceverbeteringen. Steden voelen als vereenvoudigde podiumsets in plaats van levende werelden. NPC's bewegen stijf, spreken onhandig en lijken bijna AI-achtig in hun gedrag. Gevechten, hoewel verbeterd, mist nog steeds vloeibaarheid. En ja, bugs blijven bestaan ​​- kwalen bewaard gebleven in de geest van het eren van de oorspronkelijke ervaring.

Vergelijk *Oblivion Remastered *met Obsidian's *Avowed *, en de kloof tussen oud en nieuw wordt grimmig. De dynamische gevechts- en verkenningsbeloningen van Avowed maken de rollende velden en rommelige grotten van Oblivion voelen zich oud. Toch schijnt veel van de ambitie van *Oblivion *nog steeds door. De open-end-end-quests, Player Freedom en Faction-aangedreven conflicten bieden een diepte die veel moderne games missen. Maar de details - de dialoog, de systemen, het niveauontwerp - zijn onmiskenbaar gedateerd. Een echte remake zou ze opnieuw voorstellen, maar dit project gaat over behoud, niet over heruitvinding. Vandaar: *Oblivion Remastered *.

Wat denk je dat de nieuwe vergetelheid is?

Het is een remake. Het is een remaster. Het is iets anders en we hebben er een nieuw woord voor nodig.

Antwoord.

Filmherstel biedt een nuttige analogie. Een geremasterde film als * Jaws * of * The Godfather * behoudt zijn essentie uit de jaren 70 ondanks 4K duidelijkheid en gerestaureerde audio. Richting, handelen en effecten zijn onmiskenbaar van hun tijd. Evenzo is * Oblivion Remastered * een high-definition restauratie van een klassiek spel. Het gebruikt een nieuwe motor om visuals tot moderne limieten te verleggen, maar de onderliggende structuur, pacing en eigenaardigheden blijven ongewijzigd. Tijdens de onthullingsstroom stelde Alex Murphy, uitvoerend producent bij Virtuo's, het perfect: "We beschouwen de Oblivion -game -engine als de hersenen en onwerkelijke 5 als het lichaam. De hersenen drijven de hele wereldlogica en gameplay en het lichaam brengt de ervaring tot leven waar spelers bijna 20 jaar van houden."

* Oblivion Remastered* is precies wat het beweert te zijn - en dat is een goede zaak. In plaats van te debatteren of het een remake moet worden genoemd, moeten we het gebruiken als een benchmark voor wat AAA -remasters zouden moeten streven. Dit is wat * Mass Effect Legendary Edition * had kunnen zijn - een doordachte, gepassioneerde restauratie. Dit is wat * Grand Theft Auto: de trilogie * slaagde er niet in - een respectvol, technisch gepolijst eerbetoon in plaats van een luie geldgreep. Er is hier niets cynischs. * Oblivion Remastered* ziet eruit als een remake gebouwd met passie, maar speelt als een remaster die met liefde is bewaard. En eerlijk gezegd, dat is precies hoe het zou moeten zijn.