Yoko Taro okrzyknie ICO jako rewolucyjne arcydzieło gier

Yoko Taro, wizjoner uznanych tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, publicznie uznał głęboki wpływ ICO na branżę gier wideo jako formę sztuki. Wydany w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko zdobył kult z powodu minimalistycznego projektu i narracji przekazanej bez słów.

Taro wskazał, że innowacyjna mechanika rozgrywki ICO, w której gracze prowadzą postać Yorda, trzymając ją za rękę, zrewolucjonizowała konwencje tamtych czasów. „Gdyby ICO za zadanie noszenie walizki wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie” - zauważył Taro. Podkreślił, że ten mechanik prowadzenia innej postaci był rewolucyjny, kwestionując tradycyjne poglądy interaktywności w grach.

W tej erze projektowanie gier często koncentrowało się na utrzymaniu zaangażowania, nawet gdy wszystkie elementy zostały uproszczone do podstawowych kostek. ICO odbiegł jednak od tej normy, podkreślając rezonans emocjonalny i głębokość tematyczną nad innowacją czysto mechaniczną. Taro zauważył, że gra pokazała, że ​​sztuka i narracja mogą wykraczać poza samotność gry, stając się istotnymi elementami tego doświadczenia.

Etykietowanie ICO jako „epokowania” Taro przypisał mu zmianę przebiegu rozwoju gier. Pochwalił grę, aby pokazać, że gry wideo mogą nadać głębokie znaczenie poprzez subtelne interakcje i atmosferyczne projektowanie.

Oprócz ICO, Taro podkreślił dwie inne gry, które znacząco wpłynęły zarówno na niego, jak i branżę: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa Playdead. Twierdził, że tytuły te rozszerzyły potencjał interaktywnych mediów, udowadniając, że gry wideo są w stanie oferować głębokie doświadczenia emocjonalne i intelektualne.

Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier daje wgląd w kreatywne wpływy stojące za jego pracą. Podkreśla także ciągłą ewolucję gier wideo jako potężnej i wszechstronnej formy sztuki.