Zaginionym scenariuszu Dune Ridleya Scotta znalazł: „Nie sądzę, żeby fani byli szczęśliwi”

Ridley Scott's Lost Dune: odsłonięcie 40-letniego scenariusza

W tym tygodniu przypada cztery dekady od czasu premiery Dune Davida Lyncha, kasą, która od tego czasu kultywowała oddaną kult. Jest to wyraźne kontrast z niedawną adaptacją wielkiego ekranu Denisa Villeneuve'a do przełomowej powieści Franka Herberta. Zaangażowanie Ridleya Scotta, zanim Lynch wziął ster, pozostał w dużej mierze spowiadanie tajemnicą - do teraz.

Pojawił się 133-stronicowy szkic porzuconego wydm Dune * Script, napisany przez Rudy'ego Wurlitzera w październiku 1980 roku. To odkrycie, dzięki badaniom T.D. Nguyena w archiwach Coleman Luck w Wheaton College, zapewnia bezprecedensowy wgląd w wizję Scotta.

Początkowa dwuczęściowa scenariusz Franka Herberta, choć wierna, okazała się nieporęczna. Scott, po przejrzeniu go i wybraniu garstki scen, zaciągnął Wurlitzera do pełnego przepisania. Ta wersja, podobnie jak jej poprzednicy i Villeneuve, była wyraźnie pomyślana jako pierwsza odsłona dwuczęściowej eposu.

Sam Wurlitzer określił ten projekt jako niezwykle trudny, wymagający obszernych nakładów przed napisaniem ostatecznego scenariusza. Starał się uchwycić esencję książki, jednocześnie nasycając wyjątkową wrażliwość. Później Scott potwierdził jakość scenariusza, nazywając go „dość pieprzonym dobrem”.

Kilka czynników przyczyniło się do upadku projektu: żal Scotta po śmierci brata, jego niechęć do filmu w Meksyku (żądanie De Laurentiis), eskalacyjne obawy budżetowe przekraczające 50 milionów dolarów oraz urok projektu Universal Blade Runner . Jednak Universal Executive Thom Mount zacytował brak jednomyślnego entuzjazmu dla scenariusza Wurlitzera jako kluczowego czynnika.

Czy adaptacja była wadliwa kinematycznie, czy po prostu zbyt mroczna, gwałtowna i politycznie oskarżona o sukces głównego nurtu? Szczegółowa analiza skryptu pozwala czytelnikom wyciągnąć własne wnioski.

Ponowne wyobrażenie Pawła Atreides

Skrypt Wurlitzera otwiera się sekwencją snów przedstawiającą apokaliptyczne armie, zapowiadające przeznaczenie Pawła. Wizualne opisy, przypominające charakterystyczny styl Scotta, są bogato sugestywne. W przeciwieństwie do przedstawienia Timothée Chalameta, ten Paweł jest siedmioletnim, który podlega procesie przez wielebnego matki. Scena przenika recytacje Pawła i Jessiki w litanii przeciwko strachowi, podkreślając ich więź psychiczną. Podczas gdy wersja Lyncha zawierała obrazy płonącej dłoni, wersja Wurlitzera wyjaśnia to jako halucynację.

Ten Paweł wykazuje „dziką niewinność”, aktywnie przejmując kontrolę. Skrypt zawiera nawet błyskawiczne do przodu pokazujące jego transformację w mistrza szermierza w wieku 21 lat, przewyższając Duncana Idaho (który zastępuje Gurney Halleck). Ten asertywny Paweł kontrastuje z bardziej wrażliwym przedstawieniem Lyncha.

śmierć cesarza i zmiana dynamiki mocy

Skrypt wprowadza kluczowy zwrot akcji: śmierć cesarza. To wydarzenie, nie obecne w powieści, służy jako katalizator rozwijających się wydarzeń historii. Śmierć cesarza zostaje ujawniona podczas przejmującej sceny, w której ogrodnik padnie się przed deszczem, ogłaszając śmierć cesarza. Scena przecina pogrzeb cesarza, gdzie zmarły władca wyznacza księcia Leto Atreidesa jako nowego władcy Arrakis. Stanowi to scenę konfliktu z Baronem Harkonnenem, który proponuje podział produkcji przypraw Arrakisa, propozycję odrzuconą przez księcia. Kluczowa linia, prawie identyczna z filmem Lyncha, podkreśla znaczenie kontroli przypraw: „kto kontroluje wydmę kontroluje przyprawę i kontroluje przyprawę kontroluje wszechświat”.

Guild Navigator i Arrakis

Skrypt przedstawia nawigatora gildii jako wydłużone, humanoidalne stworzenie, unoszące się w przezroczystym pojemniku - uderzającym wizualnym. Metoda nawigatora wykreślenia kursu Heighlinera poprzez muzyczne intonacje „inżynierów” to kolejny intrygujący element.

Przybycie Atreidesa na Arrakis jest przedstawione średniowieczną estetyką, podkreślającą miecze i feudalne zwyczaje. Wprowadzenie Chani przez Lieta Kynes podkreśla dewastację ekologiczną spowodowaną zbiorem przypraw. Lot ornitoptera rodziny przez pustynię, którego kulminacją jest atak na kanapkę, przypomina dystopijne pejzaże miast Blade Runner .

Arakeen jest przedstawiany jako spłukane miasto z dywizjami klasycznymi, odzwierciedlającymi rozkład miejski przedstawiony w bitwie o Algiers *. Scena walki baru, z udziałem Paula i Duncana, czuje się nieco nie na miejscu, pokazując wczesną niezwyciężoność Pawła. Ta scena prowadzi do spotkania ze Stilgarem, który dekapituje agenta Harkonnena.

Scena medytacyjna Jessiki podkreśla jej moce Bene Gesserit, a w nocy ona i książę wyobrażają sobie Aliię.

Atak na atreides i ucieczka pustyni

Zdrada dr Yueha jest przedstawiana z delikatnym momentem żalu, zanim zatruwa księcia. Spotkanie Pawła z podobnym do nietoperza poszukiwacza łowcy, biologiczną odmianą tradycyjnego urządzenia mechanicznego, jest wyjątkową sceną. Kolejna bitwa z Harkonnen Death Commandoes jest brutalna, co skutkuje śmiercią Leto i Duncana. Jessica zarządza trucizną umierającemu księciu przed ucieczką.

Pustynny lot Paula i Jessiki jest intensywny, kulminacją jest lądowanie i niebezpieczna podróż. Spotkanie Pawła z kanapką odzwierciedla adaptację Villeneuve.

Skrypt w szczególności pomija kazirodczy związek między Pawłem a Jessiką, znaczącym odejściem od poprzednich wersji. To pominięcie było źródłem twierdzenia z Herbertem i De Laurentiis. Jednak scena przedstawia Paula i Jessikę leżące blisko siebie na wydmieniu, wskazując na ich złożony związek.

Ich ostateczne spotkanie z Fremenami, w tym pojedynek z Jamis, odzwierciedla aspekty filmu Lyncha. Akceptacja Pawła do plemienia Frema, jego małżeństwo z Chani i ceremonia wody życia są kluczowymi punktami fabularnymi. Ceremonia zawiera szaman z trzema piersiami i genitaliami mężczyzny, wykonujący erotyczny taniec z warstwą. Jessica pije wodę życia, łącząc swoją aurę z wielebną matką.

inny rodzaj mesjasza

Scenariusz Wurlitzera przedstawia Pawła jako bardziej bezwzględnego i ambitnego przywódcę, przyjmując jego przeznaczenie jako potencjalnego dyktatora. Kontrastuje to z przedstawieniami Lyncha i Villeneuve, które podkreślają niechętną akceptację jego roli przez Pawła. Zakończenie scenariusza, z ceremonią wody życia i akceptacją Pawła w plemieniu Fremen, przygotowuje scenę dla potencjalnej kontynuacji.

trwały wpływ

Podczas gdy Scott Dune nigdy się nie zmaterializowała, scenariusz Wurlitzera oferuje fascynujące spojrzenie na alternatywną adaptację. Koncentracja na obawach ekologicznych, intrygach politycznych i duchowych elementach stanowi wyjątkowe spojrzenie na złożoną narrację Herberta. Mroczny i gwałtowny ton scenariusza prawdopodobnie jednak przyczynił się do jego odrzucenia. Pomimo braku dotarcia do ekranu, wpływ scenariusza można zobaczyć w późniejszych adaptacjach, a nawet w późniejszych pracach Scotta. Nacisk scenariusza na tematy ekologiczne pozostaje dziś niezwykle aktualne.