David Lynch: Unikalne dziedzictwo filmowe

Pilotowy odcinek Twin Peaks oddaje moment, który zawiera esencję stylu Davida Lyncha. Zaczyna się od przyziemnych rutyn życia w szkole średniej: uczeń wymykający się papierosem, kolejny wezwany do biura dyrektora i przyjmowanie frekwencji w klasie. Ta normalność jest nagle rozbita, gdy policjant wchodzi do pokoju i szepcze do nauczyciela. Krzyczenie przebija powietrze i przez okno uczeń sprinuje na dziedzińcu. Nauczycielka stara się powstrzymać swoje emocje, wskazując na zbliżające się ogłoszenie. Aparat Lyncha koncentruje się następnie na pustym siedzeniu w klasie, a dwóch uczniów wymienia wiedzę, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer już nie ma z nimi.

David Lynch wyróżniał się rejestrowaniem powierzchniowych detali życia codziennego, ale jego praca zawsze zagłębiała się głębiej, ujawniając coś niepokojącego pod spodem. Ta scena z Twin Peaks jest kwintesencją jego podejścia tematycznego, ale nie jest to jedyny moment jego kariery. Z ponad czterech dekad tworzenia filmów, programów telewizyjnych i sztuki, praca Lyncha rezonuje inaczej z każdym fanem, oferując różnorodne momenty, które można uznać za jego najbardziej reprezentatywnego.

Termin „Lynchian” opisał tę nieuchwytną, podobną do snu jakości, która przenika jego pracę, utrudniając dokładnie to, co się wydaje. Ta jakość leży u podstaw tego, dlaczego jego odejście jest tak trudne dla fanów. Unikalny głos Lyncha dotknął wielu, ale jego urok był bardzo zróżnicowany wśród jego publiczności.

Niewielu artystów może twierdzić, że zainspirowało nowy przymiotnik, ale „Lynchian” dołącza do szeregów „Kafkaesque”, co oznacza coś więcej niż tylko szczegóły jego pracy. To termin, który oddaje szersze, niepokojące i dezorientujące doświadczenie. Podobnie jak „Kafkaesque”, „Lynchian” przekracza granice gatunku lub stylu, odzwierciedlając uniwersalne uczucie niepokoju.

Oglądanie Eraserhead było rytuałem przejścia dla początkujących entuzjastów filmu, a ta tradycja trwa przez pokolenia. Wpływ Lyncha jest ponadczasowy, jak widać, gdy młodsi widzowie, podobnie jak nastoletni syn jednego z nas (Scott), postanowił samodzielnie zanurzyć się w podwójnych szczytach . Trwałe urok serialu, nawet podczas trudniejszych łuków, takich jak Era Windom Earle w sezonie 2, mówi o dziwnej, ale urzekającej naturze pracy Lyncha.

Zdolność Lyncha do mieszania surrealistycznych z nostalgicznym była widoczna w Twin Peaks: The Return in 2017. W programie zawierała sypialnię dziecka, która wydawała się zamrożona w czasie, przypominająca 1956, a także rozwijała się w świecie pełnym dziwacznych i przerażających elementów. Ta odmowa przestrzegania trendów napędzanych nostalgią Hollywood, a zamiast tego podąża jego własną twórczą ścieżką, jest kwintesencyjnie linchian.

Kiedy Lynch grał w zasadach Hollywood z Dune , rezultatem był notoryczny nieporozumienie, który wciąż nosił jego niepowtarzalny znaczek. Pomimo wyzwań, przed którymi stanął podczas jego produkcji, jak szczegółowo opisano w książce Maxa Evry'ego , arcydziełem w Disay , wydm Lynch obejmował jego charakterystyczne dziwne obrazy, takie jak dojenia kota/szczura.

Praca Lyncha często zrównoważała niepokojące z pięknym. Mężczyzna słonia , jego najbliższe przedsięwzięcie w kinie głównego nurtu, był przejmującym i wzruszającym filmem na tle surowego i dezorientującego okresu historycznego. Ta dualność jest znakiem rozpoznawczym jego pracy, ucieleśniającą esencję „linchian”.

Próba kategoryzacji filmów Lyncha w zgrabne pudełka jest daremna, ale jego unikalny styl jest niewątpliwy. Jego praca jest mieszanką ciemności, humoru, surrealizmu i prawdziwej obcości, zawsze ujawniając świat pod naszym własnym. Niebieski aksamit to przykład, przedstawiając pozornie idylliczne ustawienie, które rozwija się, aby ujawnić ciemniejszą, bardziej surrealistyczną rzeczywistość. Wpływy filmu, w tym ukłon w stronę czarodzieja Oz , podkreślają unikalną mieszankę elementów, które Lynch wniósł do jego pracy.

Wpływ Lyncha wykracza poza jego własną pracę, inspirując nowe pokolenie filmowców. Od Jane Schoenbrun widziałem glow telewizyjnego , który przypomina surrealizm bliźniaczych szczytów , po mroczny komediowy homar Yorgos Lanthimos, a Avant-Gardde Roberta Eggersa, latarnię morską , a dotyk „Lynchian” można zobaczyć w szerokim spektrum filmów. Inne godne uwagi dzieła, takie jak It David Robert Mitchell i pod Silver Lake , Emerald Fennell's Saltburn , Donnie Darko Richarda Kelly'ego, i miłość Rose Glass leży krwawią wszelkie hołd stylu Lyncha. Nawet Quentin Tarantino i Denis Villeneuve byli pod wpływem Lynch, a wcześniejsze filmy Villeneuve, takie jak Endy i Maelstrom, pokazują podobną nieziemską jakość.

David Lynch może nie być ulubionym filmowcem wszystkich, ale jego wpływ na kino jest niezaprzeczalny. Jako artysta, który wypełnił różne epoki, jego praca nadal inspiruje i wpływa na nowe pokolenia filmowców. Zawsze będziemy szukać tuż pod powierzchnią tych „linchian” elementów, które tak mistrzowsko ujawnił.