"Ghosts voeden wint Pulitzer, maar krijgt minimale reactie"

De grafische nieuwe voeding Ghosts: A Graphic Memoir van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, is bekroond met de prestigieuze Pulitzer Prize, aangekondigd op 5 mei. Deze Accolade markeert een belangrijke prestatie omdat het voeden van Ghosts alleen de tweede grafische roman is om een ​​Pulitzer te winnen, het volgende grafische spiegelman's Maus . Versloten in de reguliere categorie memoires of autobiografie, staande teen-tot-teen met toptlinks Engels proza. Opmerkelijk is dat dit het debuut van Hulls in het grafische roman Genre is.

De Pulitzer Prize, vaak geprezen als de meest gewaardeerde prijs in de Amerikaanse journalistiek, literatuur en muziek, wordt alleen overtroffen door de Nobelprijs op het mondiale podium. Deze overwinning voor het voeden van geesten is een monumentaal moment in de stripwereld, maar het heeft verrassend weinig aandacht gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals Seattle Times en Publishers Weekly , samen met een grote nieuwsuitgang van het stripboek, Comics Beat , dit baanbrekende nieuws behandeld.

Hulls brachten bijna een decennium door met knutselende geesten , die het Pulitzer Prize Board prees als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma overgedragen met familiegeschiedenis." Het verhaal duikt in de impact van de Chinese geschiedenis over drie generaties. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, een Shanghai -journalist, werd gevangen in de chaos van de communistische overwinning van 1949 en vluchtte naar Hong Kong. Daar schreef ze een bestseller memoires over haar beproevingen, maar leed later een mentale uitsplitsing waar ze nooit volledig in herstelde.

Opgroeien met Sun Yi, waren rompen getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de last van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Dit bracht haar ertoe om in eerste instantie het huis te verlaten voor afgelegen delen van de wereld. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en trauma te confronteren, een generatie die spookt dat ze zich gedwongen voelde om aan te pakken. "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie -geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen," legde Hulls uit in een recent interview . "Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks deze monumentale prestatie liet Hulls doorschemeren dat het voeden van geesten haar enige grafische roman zou kunnen zijn. "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt te isolerend is voor mij," deelde ze in een ander interview . Haar toekomstige ambities liggen in het worden van een ingebedde stripjournalist, die samenwerkt met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in externe instellingen, zoals vermeld op haar website .

Ongeacht wat er voor deze baanbrekende kunstenaar ligt, verdient het voeren van geesten wijdverbreide erkenning en viering buiten de stripfeer.